Ik las ergens vandaag: “Ik geloof in de kracht van gesprekken met vreemden, van ervaringen uitwisselen en je kwetsbaarheid tonen.” Ik ben het hier zo ontzettend mee eens, maar dat betekend niet dat het altijd makkelijk is.

Niet zeuren, door

Toen ik 18 jaar oud was had ik een ongelukje met een quad. We waren een wedstrijdje aan het doen, ik vloog uit de bocht en belandde ergens onder de quad tegen een boom aan. Hoe het precies gebeurde weet ik ook niet meer. Daarna zat ik natuurlijk onder de schrammen en blauwe plekken.

Drie dagen later ben ik met mijn moeder toch naar de huisartsenpost gegaan omdat mijn rechter ringvinger pijnlijk en dik was. We hadden het vermoeden dat de vinger wel eens gebroken kon zijn.

Natuurlijk werden er foto’s gemaakt van mijn hand. De arts concludeerde dat er nu geen breuk zat. Maar ik had wel een oude breuk in die vinger. Waarschijnlijk gebeurt voordat ik vijf jaar oud was. Mijn moeder en ik keken elkaar verbaasd aan. We hadden allebei totaal geen herinnering dat ik ooit mijn vinger gebroken had.

Waarom vertel ik dit? Omdat dit verhaal je precies aangeeft hoe ik ben opgevoed. Ik ben heel blij met mijn opvoeding. Mijn ouders hebben me wel heel duidelijk opgevoed met een no-nonsense mentaliteit. Niet zeuren, maar doorgaan. Viel ik op de grond? Kusje erop en door.

Grenzen

Het zorgt alleen nu tijdens de zwangerschap voor dat ik niet goed weet hoe ik een stap terug moet doen. Ik wil ook nu gewoon doorgaan. Vrouwen over de hele wereld worden zwanger en het leven gaat overal gewoon door. Gezinnen worden onderhouden, werk wordt gewoon gedaan en het huishouden houdt ook niet op.

Twee weken terug kwam ik wel op een punt dat ik aan de bel moest trekken. Ik sliep slecht (te slecht), had constant hoofdpijn, pijn in mijn schouders en nek en piekerde me suf over hoe ik de to-do-lijst op het werk af kon krijgen voor mijn verlof. Dit alles resulteerde in een heel erg lang weekend gevuld met tranen. Nadat ik met de huisarts de lichamelijke klachten besprak, kwam hij met een heel duidelijk advies: “Linda, dit is niet alleen zwangerschap, dit is stress. Je moet een stap terug gaan doen op je werk.”

Stap terug

Ho, wacht even. Ik? Ik ga gewoon door, dat was mijn idee. Hoe moet ik een stap terug doen dan? Meld je je dan gewoon ziek? Ik wist het even niet. ’s Middags een e-mail naar mijn leidinggevende gestuurd, de situatie uitgelegd met daarbij het advies van de huisarts. Gelukkig pakte ze erg snel door. De dag daarna zaten we met z’n tweeën om tafel en zijn er concrete afspraken gemaakt over welke taken ik kon overdragen. Ook zou ze m’n naam en nummer doorgeven aan de bedrijfsarts, ook zijn advies was nodig in deze situatie.

En nu?

Inmiddels zijn we dus twee weken verder, heb ik er twee weken van halve dagen op zitten en is toch de beslissing genomen dat ik nu eerder met verlof ga. Ik rond op mijn werk nog drie projecten af, kan in principe vanuit huis, ben nog aanwezig bij twee overleggen en daarmee is de kous af. Mijn vervangster was gelukkig al begonnen en we waren al bezig met een stuk overdracht. Natuurlijk geweldig dat dit kan, dat ik een stuk rust krijg en mijn hoofd niet meer hoef te breken over het werk en alles wat nog gedaan moet worden.

Maar, ik moet nog wel wennen. Vanaf vandaag ben ik officieel thuis en heb ik tijd voor mezelf en voor de voorbereidingen voor de baby. Maar dat wordt wennen. Wat ga ik allemaal doen (behalve de baby wasjes)? En kan ik mijn werk loslaten? Kan ik ook loskomen van het idee dat ik faal in deze situatie? Want eerlijk gezegd, zo voelt het wel een beetje.

Waarom lukt het me niet om gewoon tot mijn verlof door te werken? Waarom moet ik er eerder mee stoppen? Gewoon doorgaan…. Toch?

Gelukkig is vriendlief heel duidelijk, hij is trots. Dat is echt het woord wat hij gebruikt en daar ben ik hem heel dankbaar voor. Hij is trots dat ik kies voor mezelf, mijn lichaam en onze baby. Werken kan de komende 40 jaar nog wel, nu is dit veel en veel belangrijker. En daar heeft hij natuurlijk ook groot gelijk in.