Toen Benthe 6 maanden oud was, was het eindelijk zo ver. We konden van start met het geven van vaste voeding naast haar fles. Het begon eigenlijk spontaan. We waren bij mijn schoonouders op de camping en hadden een toetje van watermeloen. Benthe zat op schoot en opeens leunde ze naar voren en hapte ze zo de watermeloen vast. Ze begon te zuigen en te giegelen. Een geweldig mooi en spontaan moment. Heerlijk. En het gaat nog steeds goed. Ons meisje is een goede eter.

Prakjes of hapjes?

Ik schreef al eerder over ons voornemen om Benthe eten aan te bieden wat niet gepureerd is. Wij willen hierin de methode van Stefan Kleintjes volgen. En over het algemeen gaat dit super goed. Ik ben pas één keer echt geschrokken van het kokhalsreflex van Benthe. Het gebeurt vaker dat ze of teveel eten in haar mondje propt, of dat het toch wat verkeerd schiet. Dan hoest ze en proest ze en komt er meestal weer van alles uit vliegen. Ik probeer heel erg haar natuurlijke reflex hierin te vertrouwen en zorg ervoor dat ze gewoon goed zit, voetjes ondersteund worden en dat ze het dan zelf kan oplossen. Alleen ging het op vakantie bijna een keertje fout met een plakje komkommer. Die zat wel heel vast en heb ik uiteindelijk met mijn vingers eruit gevist. Ik heb haar een week geen komkommer meer gegeven… haha.

Bij de gastouder krijgt ze vaker gewoon een prakje. Ik weet wel dat ze daar ook in een goede stoel zit en dat daar alle rust is om te eten. Ook heeft onze gastouder gezegd dat ze het best wil proberen. Maar op de een of andere manier maakt het me zenuwachtig. Misschien veranderd dat als ze naar de nieuwe gastouder gaat (vanaf oktober), of wanneer ze iets ouder is.

Prakjes zijn saai

Ik merk wel aan Benthe dat ze, wanneer ik thuis eens een prakje geef. Dat ze het saai vind. Ze doet haar mondje open en ze vind het lekker en het gaat er best vlot in. Maar ze hoeft maar weinig te doen. Ze wil graag haar eten nu pakken en zelf in haar mondje doen. Ik moet haar ook niet een stukje brood in haar mondje stoppen, maar ze wil hem zelf aanpakken en zelf in haar mondje doen. En waarom ook niet, eten is meer dan alleen maar ‘eten’, het proeven, voelen, ruiken en ontdekken horen er ook bij.

Mouwslab en goede toetendoeken

De manier waarop Benthe haar eten krijgt, zorgt er wel voor dat wij meer rotzooi krijgen. Ze gooit natuurlijk ook met haar eten, duwt het weg en veel beland op de grond. Prima. Maar het vraagt even wat voorbereiding. Inmiddels heb ik wel wat favorieten.

• Een goede slab. Het ligt een beetje aan wat ze gaat eten, voor tomaatjes liever een meer plastic slabbetje, die pitjes gaan overal heen. Watermeloen liever iets met een stevig lekbak. Maar als ze gaan smeren met zoete aardappel of avocado, dan kies ik voor een slab met mouwen. Dat komt namelijk overal.
• De juiste kinderstoel. Een kinderstoel waarin ze goed zit, stevig zit. Waarin ze ook met haar voetjes bij een voetenplankje kan en die ook makkelijk af te nemen is en een dienblad eraan heeft. We gebruiken of de kinderstoel van Ikea of de Trip Trap van Stokke (nospon).
• Stoffer en blik. Ik ben nog op zoek naar de juiste kruimeldief, ik ben er gewoon nog niet over uit welke ik wil. Tot die tijd gebruik ik graag de stoffer en blik om al het losse spul snel weg te halen.
• Toetendoeken! Ook hiervan ben ik nog op zoek naar de juiste. Nu gebruiken we soms gewoon billendoekjes, soms een washandje. Ik heb tot nu toe de toetendoeken geprobeerd van de AH (huismerk – verschrikkelijk zoet stinken), Action (ruiken best chemisch) en de Aldi (beste tot nu toe). Waarom dan toch aparte toetendoeken en niet gewoon billendoekjes? Omdat ik het makkelijk vind om ze bij me te hebben in de luiertas. En Benthe steekt nogal vaak haar tong uit als je haar snoetje schoonmaakt. Haha, dan lijken me de billendoekjes toch wat minder geschikt.

Jullie nog tips voor de fijne toetenpoetsers? Of heb je ook ervaring met Kleintjes of Rapley? Laat het me weten, leuk!

Volg mij ook op Instagram en Facebook