Van 1 tot 7 augustus was het weer Wereld Borstvoeding Week, met als thema dit jaar ‘de fundering van het leven’. De week draait om het beschermen, promoten en ondersteunen van borstvoeding. Nog altijd worden vrouwen niet alleen raar aangekeken, maar krijgen ze ook van alles om de oren als ze borstvoeding in het openbaar geven. Belachelijk anno 2018!

Borstvoeding of flesvoeding

Wij hebben allemaal het geluk om in Nederland (of België) te wonen en onze kindjes worden hier geboren en mogen hier opgroeien. Hier hebben we gelukkig ook allemaal de keuze. We mogen borstvoeding geven als we willen, maar er zijn geweldige alternatieven op de markt. Waar ons kindjes ook groot mee worden. Gelukkig maar, wat een rijkdom dat we kunnen kiezen. Ik ben er ook groot voorstander van dat mensen zelf moeten weten wat past hij hun situatie, waar elke mama zich goed bij voelt. En toch doet deze Wereld Borstvoeding Week me meer dan ik verwacht had.

Beïnvloed door Social Media

Afgelopen week zag ik op mijn social media kanalen alle moeders berichten posten van hun kindjes aan de borst. Vaak met een #trots erbij. En natuurlijk ben je trots, ik zou ook trots zijn als mijn lichaam mijn kindje kon voeden na de bevalling. Ik ben ook blij dat die moeders vieren dat ze hun kindje dit kunnen geven. Iedereen weet onderhand wel hoeveel voordelen er zitten aan borstvoeding, hoe goed het is voor de gezondheid van baby en mama.

Tijdens de zwangerschap heb ik altijd geroepen ‘we zien wel’ en ‘met een fles worden ze ook groot’. Na een avond over borstvoeding en alle bijbehorende ‘kwaaltjes’ als kloven en stuwing enz; heb ik gezegd dat ik het niet zou doen. Mooi niet die borstvoeding, negen maanden lang een polonaise aan mijn lijf vond ik lang genoeg.

Maar toen was ze er. En toen wilde ik heel graag toch wel borstvoeding geven. Ik wilde ook het geluk ervaren, de rust momentjes met je baby, zelf je baby kunnen voeden, zo je baby kunnen troosten. Ik heb Benthe ook twaalf weken (gedeeltelijk) borstvoeding mogen geven. Met zes dagen, toen ze ondervoed opgenomen werd in het ziekenhuis, is er begonnen met kunstvoeding. Mijn productie heeft nooit bij kunnen trekken en met twaalf weken was ik zo klaar met die stomme kolf en met de productie die elke dag maar minder werd. Dat ik vol tranen en compleet overstuur de beslissing genomen heb om op te houden. Het was een moeilijke beslissing, maar we waren twee lactatiekundige, borstvoedingsthee en supplementen, het tongriem spreekuur in Groningen en een chiropractor verder. En ik kon niet meer.

Sinds die beslissing heb ik gesprekken hierover gevoerd en dacht ik dat ik het redelijk een plekje had gegeven. Maar afgelopen week bleek bleek dat ik toch nog wel moeite mee had.

Rationeel of emotioneel

Rationeel kan ik het een plekje geven. Het wilde niet. Benthe kon niet aanhappen, ik kon mijn productie niet omhoog schroeven. Ok, klaar. Ze groeit nu goed en is hartstikke gezond en ligt prachtig op ‘de curve’. Emotioneel vind ik het nog steeds een dingetje en heb ik nog steeds een gevoel van ‘falen’. Misschien zijn het de hormonen? Misschien geef ik mezelf toch de schuld; had ik niet nog meer kunnen doen? Nog meer kolven? Nog een lactatiekundige? Anders kolven? Andere supplementen? Gelukkig kan ik hier ook heel goed over praten met mijn vriend. Hij verzekerd me altijd nog dat ik de juiste keus gemaakt heb. Het was tijd om op te houden, ik had er alles aan gedaan, we hebben het echt geprobeerd en uiteindelijk wilde het niet. Het was tijd om dat hoofdstuk af te sluiten en om te gaan genieten van ons kleine meisje. En dat genieten kwam. Met een hoofdletter G.

Wil ik het weer proberen bij een volgend kindje, mochten we nog een kindje krijgen? Ik denk het wel. Proberen kan altijd. Wel wil ik dan binnen 24 uur een lactatiekundige aan mijn bed hebben staan. Tot die tijd is het goed dat we nog steeds aandacht vragen voor het normaliseren van borstvoeding.

Maatschappelijke acceptatie

En daar gaat de week van de borstvoeding over. De maatschappelijke acceptatie voor de moeder die op het terras haar kindje wil voeden. Het moet normaal zijn, voor de borstvoedende mama en de mama die een flesje geeft. En tot die tijd is het goed dat we toch nog aandacht hier aan vragen.

Elke mama moet waar dan ook zich prettig voelen om hun kindjes te voeden. Het is prachtig en het is geweldig dat de natuur dit geregeld heeft. Ik hoop dat iedere mama die borstvoeding geeft trots is en er van geniet. En ik hoop dat het lukt bij iedereen die dat wil. Ik hoop ook dat alle mama’s waar het niet bij lukt, dat ze dit een plekje kunnen geven en dat ze genieten van de momentjes met de fles. Dat de mama’s die geen borstvoeding willen geven zich ook geaccepteerd voelen.

Volg mij ook op Instagram en Facebook