Een slechte twintig weken echo

De twintig weken echo is een mijlpaal in elke zwangerschap. Je bent al op de helft! En hoewel het een medische echo is, en dat weten we ook allemaal, is het voor de meeste van ons een mogelijkheid om vooral lekker lang te kijken naar de baby.

En zo stonden wij er ook in. Ja het is een medische echo, natuurlijk is het spannend en willen we dat alles goed is. Maar we kunnen vooral lekker lang kijken naar Ukkie, toch?!

’s Middags hebben we nog wel tegen elkaar gezegd. “Het kan ook niet goed zijn he…” Het is tenslotte allemaal zo fragiel en klein. Plus, ik had natuurlijk al een paar weken een ‘raar gevoel’. Zo’n gevoel wat je niet kan plaatsen of kan beschrijven. Wat je dan wegschrijft aan ervaringen van het verleden. Helaas weet ik inmiddels beter. Vertrouw op je gevoel, je instinct.

De echo

Onze verloskundige maakt zelf geen twintig weken echo’s. Ze hebben een samenwerking met een gynaecoloog die naar de verloskundige praktijk komt om deze echo’s te maken. Vond ik helemaal prima en gezellig, want deze gynaecoloog heeft ook de twintig weken echo van Benthe gemaakt en ik vond het een erg prettig en duidelijke vrouw.

De echo werd gemaakt op 10 maart 2020 om 20.00 uur. De arts was blij om te zien dat deze baby wel wilde meewerken, hij lag goed op beeld en ze kon direct wat dingen afvinken van de lijst. Hij was de eerste baby die meewerkte die dag, dus we waren allemaal goed gemutst. De navelstreng zag er goed uit, hartje was super aan het kloppen, met prachtige hartkamers. De benen, armen en buik konden opgemeten worden en lagen allemaal goed op schema. Ik hoor haar nog zeggen: “Alleen het hoofdje en ruggetje bekijken en dan zijn we klaar”.

De diagnose

Toen sloeg de sfeer in de kamer vrijwel direct om. Het gezicht van de gynaecoloog betrok en ze werd stiller. Ze positioneerde de echoscoop anders en bleef hangen bij het hoofdje. Na een paar minuten keek ze ons aan en zei direct: “Jongens, dit is niet goed. Wat ik nu zie is dat er een erge afwijking is van het hoofdje. Dit is serieus.” Ze vertelde dat ze eerst nog het ruggetje moest bekijken, dan zou ze ons alles laten zien. Maar van de rug werd ze niet geruster. Ook daar bleek een duidelijke afwijking te zitten. Halverwege de rug was de rug ‘open’. We konden zelf ook duidelijk zien op de echo beelden dat er een soort gat zat waar deze absoluut niet hoorde. Gelukkig begon de gynaecoloog direct uit te leggen wat ze zag, zowel van de rug als het hoofdje.

Uiteindelijk sloten we het gesprek af aan de tafel bij van de gynaecoloog. We werden door gestuurd naar het UMCG voor uitgebreid onderzoek. Maar de boodschap was duidelijk. “Ik zie serieuze afwijkingen, er komt een moeilijke tijd voor jullie aan waarin je zeer zware keuzes moet gaan maken.” Als een arts zo duidelijk is (hulde trouwens voor die duidelijkheid), dan weet je dat het echt niet goed is.