Hoe ben je mama als je kind er niet is?

Dat is een grote vraag waar ik, niet perse mee worstel, maar waar ik veel over nadenk. Hoe ben ik mama als mijn kindje niet hier is?

Zon en Ster

Benthe, onze zon, is hier. Ze is aanwezig is ons leven en bepaalt voor een groot gedeelte ons leven. Onze routines zijn om haar heen gevormd en als ze blij is maakt ze mij blij en als ze verdrietig is wordt ik dat ook. Ze is zo klein en tegelijk zo groot in ons leven. Zoals een kind ook hoort te zijn. Zoals een kind aanwezig en alles omvattend is en dit ook mag zijn.

Maar dan is er Thijn. Thijn onze kleine ster, onze volmaakte perfecte kleine jongen. Hij is er niet. Hij is niet hier aanwezig, vraagt geen aandacht in het gezin, vormt de dagindeling niet. Maar toch is hij er ook wel. Geen uur gaat voorbij of ik denk aan hem. Geen dag gaat voorbij dat ik niet naar zijn foto kijk. Maar hoe hou ik hem hier?

Mama

Voor Benthe mag ik haar mama zijn. Ik geef haar kusjes op de ‘auwies’, ik knuffel haar als ze wakker wordt of gaat slapen. Ik speel spelletjes met haar, we puzzelen, we oefenen kleuren en cijfers. Ik mag haar helpen taartje bakken en we rennen rondjes rond het huis. We gaan fietsen en kijken bij de paardjes en we knuffelen samen met haar Ollie en Beer. Mama is een werkwoord. Een titel die meerdere malen per dag hard geroepen wordt om mijn aandacht te krijgen. Hopelijk gevolgd door “mama lief”.

Voor Thijn ben ik ook mama. Maar is mama hier geen werkwoord. Mama is een stilstaande titel. Ooit verdiend met een zwangerschap en bevalling maar daarna stilstaand en … heel stil. Geen getroost, geen kusjes en knuffels. Hoe ben ik dan mama? Mama in mijn hart? Is dat alles wat mogelijk is?

Goede mama

Opeens snap ik al die ouders ook, die een goed doel op zetten uit naam van hun kind. Die boeken gaan schrijven of kleding gaan ontwerpen uit naam van hun kindje. Van het kindje wat er niet is. Ik begrijp dat dat een oplossing is van die ene prangende vraag: Hoe hou ik mijn kindje hier bij me?

Hoe ben ik mama van een kindje wat er niet is? En niet alleen dat, maar hoe ben je een goede mama van een kindje wat er niet is?

We willen allemaal goede ouders zijn voor onze kinderen. En hoewel de nuances verschillen, zijn we het best over een aantal dingen eens die een goede ouder maken; je kind liefhebben, luisteren naar je kind, aandacht hebben voor je kind, je kind normen en waarden bijbrengen, je kind laten weten dat hij/zij gewaardeerd en geliefd is. Maar ook grenzen stellen, consequent zijn en de ontwikkeling stimuleren is iets wat we vaak allemaal willen voor onze kinderen.

Maar wat maakt een goede mama als het kindje er niet meer is?

Ik denk dat het persoonlijk is. De ene zet i.d.d. een stichting op ten nagedachtenis van het kindje, de andere kust elke dag de foto en staat er bewust bij stil. Het kan groot, het kan klein… het hangt af van zoveel verschillende factoren.

Benthe weet i.i.g. wie hij is. Ze herkent foto’s van Thijn en roept dan zijn naam. Voor haar, gelukkig is ze zo klein, is er geen verdriet of gemis. Mama was zwanger, Thijn kwam en ging weer weg. En toen kon zij weer schommelen en van de glijbaan. Zo simpel is het.

Voor mij? Sommige veranderingen zijn al duidelijk, hopelijk blijvend. Andere komen vanzelf, het leven staat tenslotte nooit stil. Duidelijk is wel dat beide kinderen deel zijn van mijn leven, van mijn eigen identiteit. Allebei zo anders, zo uniek. Allebei zo tastbaar en intens. Hopelijk hou ik jullie allebei, broer en zus, even dichtbij me.