Vervolg van mijn bevallingsverhaal deel 1.

Zondagavond melden wij ons in het ziekenhuis en word het ballonnetje geplaatst. Gelukkig mogen we daarna naar huis toe. Lekker nog een nachtje slapen in ons eigen bed. Maandagochtend om 06.45 uur moeten we ons melden. Van het inbrengen en het ballonnetje heb ik geen last, geen pijn. Ik kan dus gelukkig nog een paar uur lekker slapen.

Maandag; 38 weken + 4 dagen zwanger

Maandagochtend; we melden ons keurig op tijd, met vluchttas deze keer, op de verloskundige afdeling van het ziekenhuis. We kunnen direct een verloskamer betrekken en ik maak kennis met de ‘ochtendploeg’. De verloskundige start het hartfilmpje en als die na een half uur klaar is, is ook de wisseling van de wacht en komt de volgende verloskundige me verder helpen. Zo gezegd, zo gedaan. Het hartfilmpje is goed en we zijn we klaar om mijn vliezen te breken. Wel met de mededeling dat het een lange dag kan worden, want ik had nog maar krap aan 2 cm ontsluiting.

De laatste buikfoto die ik gemaakt heb, op maandag ochtend.

Blijkbaar heb ik inderdaad de hele bevalling twee verschillende sokken aangehad…

De vliezen worden gebroken, er word gestart met wee opwekkers. En dan…heel lang helemaal niets. Ik voel niets, merk niets en verveel me vooral. Ik lig nog steeds met allemaal banden vast aan het ctg apparaat dus kan vrij weinig en mag nergens heen. Ik kan nog net af en toe naast het bed staan. Pas rond het middaguur starten de weeën goed en komen ze al snel regelmatig. Ik blijk rugweeën te hebben en kan deze het best opvangen als ik naast het bed sta.

Het is verrassend hoe je concept van tijd verdwijnt tijdens zo’n bevalling. Je leeft met de minuut en met elke wee.

De weeën volgen elkaar best snel op vind ik en ik heb nog net tijd om een beetje op adem te komen tussendoor. Ondanks de frequentie van de weeën, en daarbij het idee dat mijn lichaam heel hard aan het werk is, vordert de ontsluiting niet. Om vijf uur ’s middags heb ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Uiteindelijk trek ik het niet meer en vraag ik om half acht ’s avonds om een ruggenprik. Om acht uur wordt deze geplaatst (ze moesten drie keer prikken, dat was minder leuk) en ik heb gelukkig direct verlichting. Ik wordt er zelfs een beetje ‘high’ van, lig te giegelen om mijn benen die ik niet meer voel en uiteindelijk kan ik zelfs nog een beetje slapen!

Dinsdag; 38 weken + 5 dagen zwanger

Er wordt gedurende de avond en nacht regelmatig gecontroleerd hoe het vordert met mijn ontsluiting. De ruggenprik doet gelukkig hierin ook z’n werk. Het gaat niet vlot, maar ik kan me ontspannen en om 00.30 uur heb ik 6 cm ontsluiting.

Mijn vriend ligt inmiddels in de hoek van de kamer te tukken op een uitklapbed. Ik ben inmiddels meer wakker dan aan het slapen, het blijft natuurlijk spannend zo’n bevalling, ondanks dat ik nu niets voel. Een uur later wordt er 7 cm ontsluiting geconstateerd en ik grap nog met de verloskundige dat als het zo door gaat ik wel weer de ‘ochtend-ploeg’ zal zien. Dan gaan we het klokje rond en zal ik ergens in de vroege ochtend wellicht persweeën hebben.

Voor mijn gevoel hebben we het nog niet uitgesproken of komt er opeens scherpe pijn door de ruggenprik heen. Het blijkt een uur later te zijn en om half 3 ’s nachts roep ik tegen de verpleging dat de ruggenprik harder moet! Ik had net nog maar 7 cm en nu doet het echt zo veel pijn. Ik krul op mijn zij en het besef dringt langzaam door dat de pijn en druk die ik voel betekent dat we in de persfase beland zijn.

De verpleging begint de kamer voor te bereiden op de bevalling, ik roep nog dat ik nog maar 7 cm had, maar eigenlijk maakt het me niets uit. Mijn lichaam heeft besloten dat het tijd is dat ze komt, hoeveel centimeter ontsluiting ik dan ook mag hebben.

Later blijkt dat de laatste 3 centimeter ontsluiting er in een uur bij gekomen zijn!

Daar is ze dan!

Van de persfase weet ik vrij weinig meer. Het deed zeer, het leek heel lang te duren en man wat krijg je daar een droge mond van. Haha. Heel stom maar ik weet nog wel dat ik mijn vriend na elke wee vroeg om een slokje water. Wat hij natuurlijk heel lief gaf.

Ik heb voornamelijk op mijn zij op het bed gelegen, zo ging het het best. Zodra ik op mijn rug bewoog omdat het moest van de verloskundige verdwenen mijn weeën. Dus maar weer op mijn zij en de wee-opwekkers weer aan.

Persen… daar krijg je een droge mond van.

Uiteindelijk hoorde ik ze zeggen dat ze haartjes zagen, waar ik volgens mij ook nog een flauwe opmerking over gemaakt heb en ze heb gevraagd of ze het wel over de haartjes van de baby hadden. Vrij snel daarop volgde de ‘ring of fire’, dit is geen mythe! Ik moest opeens van de verloskundige niet meer mee persen. Dit schreeuwde ze zo’n beetje naar me en maar goed ook, anders was het niet binnen gekomen. Deze persweeën weg puffen en niet aan toegeven was het moeilijkste van de hele dag. Wat deed dat een pijn. Gelukkig duurde het niet te lang, nog een wee en daar was onze mooie meid dan!

Om 03.54 uur op 16 januari 2018 is onze Benthe geboren.

Chaos in de kamer

Benthe werd direct op mij gelegd na de geboorte. Het moment waar ik erg naar uitkeek is nu vooral erg onwerkelijk. Ze is er! Maar de chaos in de kamer wordt al snel groter en de kans om haar goed te bekijken heb ik niet. Benthe ademt namelijk niet lekker. Voor mijn gevoel is ze al weer snel weg om na gekeken te worden. Ondertussen staat een voor mij onbekende vrouw aan mijn bed. Ze duwt op m’n buik en zegt dat ik moet persen. Ik snap er niets van en doe dat dan ook niet; de baby is er toch al?! Maar het blijkt dat mijn placenta niet wil komen.

De verloskundige die me zo goed geholpen heeft tijdens de bevalling staat naast me en heeft mijn arm vast. Ze wil me voorbereiden op een tweede infuus en probeert me te prikken, dit lukt alleen niet goed en ze moet iemand van de eerste hulp laten komen.

Mijn vriend zie ik vertwijfeld heen en weer lopen tussen mijn bed en waar ze bezig zijn met Benthe. Volgens mij hoor ik haar toch al? Dan is het toch goed? Pas veel later hoor ik dat ze haar kort beademd hebben.

Inmiddels snap ik dat ik de nieuwe gynaecoloog moet helpen en mee moet persen om de placenta eruit te krijgen. Hier ben ik dan ook druk mee bezig, terwijl weer een nieuw iemand dat tweede infuus probeert te prikken. Dit doet me goed zeer en na vier keer verkeerd geprikt te zijn ben ik hier wel klaar mee.

Uiteindelijk komt ook de placenta, 25 minuten na de geboorte van mijn dochter. Later wordt me verteld dat het ook niet veel langer had moeten duren. Ik had blijkbaar al erg veel bloed verloren en er was al een operatieteam opgeroepen. Gelukkig was dit uiteindelijk niet nodig.

Ook Benthe begreep wat ze moest doen en begon goed te ademen en zelfs een beetje te huilen. De kinderarts werd ook afgebeld, hij kon terug naar zijn bed.

Het is bijzonder hoeveel mensen worden opgeroepen en ingeschakeld worden op het moment dat het niet gaat zoals gewenst. Gelukkig besefte we ons later pas dat al deze mensen opgeroepen waren.

Uiteindelijk konden we rond zes uur ’s ochtends de families inlichten dat ons meisje geboren was en om iets over zessen ben ik naar ‘zaal’ gegaan. Hier konden we nog even een uurtje slapen voordat het ontbijt kwam en het lab mij kwam prikken om mijn hb te bepalen.

Zes uurtjes later konden we naar huis toe en begon officieel de kraamweek.

Ons meisje is geboren!

Papa krijgt les in luier verschonen

Onze eerste selfie samen