Al eerder schreef de kersverse papa op hoe hij de zwangerschap heeft beleefd. Vriendlief schreef alles op, van de zwangerschapstest, echo’s, dikke buiken, tot aan de bevalling. Maar het verhaal was heel lang. Dus vandaag het vervolg. De bevalling vanuit het oogpunt van papa. Heel graag draag ik het woord over aan Ramon. Lees je mee?

Door Ramon:

Daar zijn we dan,… klaar om te bevallen

Maandagochtend. Vluchtkoffer, check. Maxi Cosi in de auto, check. Telefoon laders mee, check. iPad, check. Leesvoer, check. Volgens mij kunnen we gaan. Vol spanning en zenuwachtig voor het onbekende stappen we in de auto naar het ziekenhuis. Binnen nu en 24 uur hebben we ons meisje bij ons, we maken er maar grapjes over.

Aangekomen in het ziekenhuis weten we de weg en mogen we direct door naar de verloskamer. We mogen zelf kiezen uit de twee bevalkamers die ze hier in het ziekenhuis hebben. Alsof het ons wat uitmaakt; “met een paar uur zijn we toch weer weg, hé schatje” (van die fijne zenuwachtige grapjes, maar je moet toch iets zeggen).

Eerst een controle of er een ontsluiting was nou het was er een beetje  en we mochten blijven, maar het zou wel iets langer duren. Ach, we wachten al negen maanden. Dus een uurtje meer kan er ook wel bij toch. (Geloof me grapjes worden in de verloskamer niet gewaardeerd door je partner pfff.) Oké, dan maar over op standje lieve zorgzame partner. iPad en boekjes klaar gelegd, weeën timer app geïnstalleerd; alles klaar. Als dan het infuus erin gaat met daarin het spul om de weeën op te wekken, dan gaat het langzaam aan gebeuren zeggen ze.

Maar helaas, om 13.00 uur wordt er gecheckt, maar nog geen verandering. Behalve de pijn. Ik heb alleen maar veel respect voor mijn lieve vriendinnetje.

Rug weeën zijn pijnlijk…zeggen ze

Kijk, dat hadden we geleerd op de cursus Samen Bevallen: als je rug weeën krijgt wordt je niet blij. Doet gruwelijk veel pijn en in het geval van Linda, schiet je er ook nog eens geen reet mee op. Na al die uren wachten en weeën, was er nog steeds geen centimeter ontsluiting bij gekomen. Geloof me, op dit moment voel je je al heel erg machteloos. Je vriendin gaat kapot van de pijn en jij zit doodleuk in je boekje te lezen. Want ja, je kan ook maar zo veel.

Schat jij ook eten?

Als het dan 18.oo uur is komen ze langs met je vraag of je ook wat wilt eten? Nou lekker, Linda had niet zo veel zin. Maar die Chili Con Carne ging er bij mij lekker in. Alleen moest ik snel in een hoekje van de kamer gaan zitten eten. Iemand die zo druk is met weeën wegpuffen, heeft blijkbaar niet veel zin in de geur van warm eten.

Laat de drugs maar komen

We hebben altijd gezegd, Linda wil in het ziekenhuis bevallen, daar zijn de pijnstillers. Na bijna twaalf uur weeën was het ook tijd, moe en nog steeds niet meer ontsluiting zorgt voor de vraag naar pijnstilling. Ik kan niet tegen bloed en naalden. Dus ik verwacht dat ik dit niet leuk ga vinden. Zodra de anesthesist er dan eindelijk is, krijgen we uitleg over wat ze gaan doen en hoe. Echt niet fijn, maar oké ik kijk alleen toe en hou de hand van Linda goed vast. Natuurlijk verteld ze ook even wat er allemaal fout kan gaan. Beetje jammer, want wanneer ze begint over permanente verlamming is dat natuurlijk het enige wat ik voor me zie.

Linda gaat zitten en tussen de weeën door willen ze de prik zetten. Maar die gaat niet goed. Het moet nog een keertje. Ik voel me zelf nu niet helemaal lekker worden en zeg; “Schatje ik moet ik even zitten”. De reactie van Linda is “echt niet! Je blijft hier hoor”. Ik wil nog wel zeggen dat het toch echt even moet, maar de verpleegkundige is me voor. “Ga zitten en doe je hoofd tussen je knieën.” Ik ga zitten en de verpleegkundige neemt mijn positie bij Linda in. Jongens, wat voel ik me lullig. Het enige wat je hoeft te doen is een hand vast houden en zorgen dat ik letterlijk steun verleen. Maar dat kon ik niet. Sukkel. Achteraf wordt me uitgelegd dat dit ook gewoon pure spanning en stress is. Heb ik weer.

Van de hel naar de hemel

Uiteindelijk na drie keer prikken zit de ruggenprik er in. Linda kan haar tenen ook nog bewegen. Yes, dan is het allemaal goed gegaan. Ik hoor zelfs gegiechel uit bed; “kijk, als ik op mijn been duw voel ik niets”. Nee, lekkere muts, dat was toch het idee. Maar ze is voor het eerst weer een beetje rustig en relaxed. Na ruim twaalf uur rug weeën kan ze even wat rust krijgen. Even wat telefoontjes naar de families met een update en om 22.00 uur komt de verloskundige controleren. Eindelijk, meer ontsluiting. Weer controle om 23.00 uur en bam, weer een centimeter. Nu gaat het de goede kant op. Wel jammer dat ze ook komt zeggen dat ze naar huis moet, haar dienst zit er op. We worden overgedragen aan een verloskundige die we al kennen. Dat is ook wel weer leuk.

Elk uur een centimeter

Rond middernacht rijden ze ook een bedje voor mij de kamer op, want dit gaat toch nog wel even duren. We zitten nu op 6 cm en ja het moeten er echt 10 cm zijn.We rekenen al snel uit dat het rond 6.00 uur ’s ochtends zo ver moet zijn en dan kunnen we misschien rond 8.00 uur bevallen. Dus ga nu nog maar even slapen.

Voor mijn gevoel heb ik amper geslapen, maar volgens de verpleegkundige wel. Rond 02.30 is er weer gerommel in de kamer en Linda voelt de pijn weer door de ruggenprik heen. De verloskundige komt snel kijken. Linda roept dat ze de pijnstilling maar weer moeten verhogen. Dit gaat toch nergens over.

Maar voordat ik het weet wordt mijn bed de kamer uit gereden en hoor ik de verloskundige zeggen dat ze de kamer gaan voorbereiding. Linda heeft volledige ontsluiting en de bevalling gaat nu echt door. Ooh hoe was het ook alweer? Puffen en steunen of zoiets?

Daar is ze

Om 03.30 uur is Linda echt flink aan het puffen en ik vertel haar dat ze het goed doet. Alsof ik een volleerde verloskundige ben. In de weer met bekertjes water, geloof me alles wat ze wil je doet het. Je kan ook niet veel anders.

Rond 03.45 uur vraagt de verloskundige me of ik het hoofdje ook wil zien. Maar ik kies ervoor om me bezig te houden met Linda. Ik wil er ook voor haar zijn. Zij heeft mij ook nodig. Achteraf was dit echt de beste beslissing ever. Ik kon nu mee puffen en ze kon tegen mij aanhangen, ja dat was voor haar fijn, dus het was goed.

Als onze dochter er dan om 03.54 uur geboren wordt, dan gaat het snel. De camera lag klaar en er zijn veel foto’s gemaakt, maar door wie weet ik niet. Ik was het in ieder geval niet. Ik moet snel die schaar aanpakken en de navelstreng doorknippen. Ja, het liefst wilde we hier mee wachten, maar dat kan niet. Ik kan wel heel trots zeggen dat dat super goed ging.

Dan wordt er gevraagd naar haar naam. En kunnen wij die voor het eerst uitspreken. Benthe Andrea…zeggen wij in koor. En ik grijns echt van oor tot oor.

Gelukkig zijn we al in het ziekenhuis

Snel en lang genieten mogen we helaas niet. Benthe heeft wat moeite met ademen en haar longen moeten even op gang worden geholpen. We hadden van te voren afgesproken dat wat er ook gebeurd ik zou bij Benthe blijven. Gelukkig zijn er alleen maar een paar ‘pufjes’ nodig en krijgt ze die gewoon op de kamer.

Bij Linda ging het allemaal wat minder goed. Ze had ruim anderhalve liter bloed verloren en de moederkoek liet nog niet los. Nou de details zal ik je besparen, maar er stond op gegeven moment wel acht man personeel in de kamer. Nog een infuus prikken, duwen op de buik, een gynaecoloog en er wordt een ok-team opgeroepen.Ik vond het maar niets.

Uiteindelijk gaat het allemaal toch nog goed. De moederkoek komt, Benthe haalt lekker rustig adem en rond 05.00 uur was iedereen de kamer uit. We nog een half uur met z’n drieën, Benthe ligt op dat moment al een half uur op Linda. En dat werd een heel uur. Wat een geluk, wat mooi om te zien. Echt hoor, alle clichés zijn waar. Je eigen dochter is het mooist. Rond 06.00 uur bellen we de families. Dat onze Benthe geboren is en dat nu alles helemaal goed is met moeder en dochter. Helaas komt de verpleegkundige daarna met de fijne melding dat ik naar huis moet. Linda en Benthe gaan naar zaal. Maar de afdeling is vol, er is geen ruimte voor mij. Rond 08.00 uur mag ik terug komen.

Twee uurtjes naar huis dus. Gelukkig is het maar vijf minuten rijden. Ik wilde thuis nog wel even gaan liggen. Toch wat rust pakken? Maar het wil niet vlotten. Dan maar vlaggetjes ophangen, die hadden we natuurlijk in huis. Ik vergeet nooit dat ik in de stromende regen om 0.700 uur vlaggetjes sta op te hangen. Daarna mag ik weer naar mijn meiden en ben ik er dus ook precies om 2 minuten over 8.

Willen jullie lezen hoe het 1e half jaar is gegaan laat het weten, dan zet ik dit ook online.

Groeten Ramon.