Vriendlief vond de tijd en ruimte om ook zijn gedachten op papier te zetten. Hij beschrijft hoe hij de zwangerschap heeft beleefd en hoe hij de bevalling heeft beleefd. Ik vind het super leuk dat hij dit gedaan heeft. Dus geef ik hem vandaag graag het woord. Lees je mee?

Door Ramon:

Je wordt papa

Hier begon het bijna anderhalf jaar geleden mee. Het was een woensdagochtend in mei en je ligt lekker te slapen. Opeens wordt er aan je geschud en staat je vriendin met tranen in haar ogen (van vreugde) over je heen in bed, met een ‘stok’ (zwangerschapstest) bijna in je oog te porren. Ze roept alleen maar: “kijk dan, kijk dan, kijk dan”. Zo kwam ik er dus achter we zwanger waren.

Tja en dan, dan begint het pas. Je moet, hoe moeilijk het ook is, tegen iedereen je mond houden. Want tja, het is allemaal nog zo pril. Maar wauw; wat was ik trots, want het is echt zo: ik word papa. Gelukkig ging met Linda, de mama in spe, alles goed en begonnen we vol goede moed aan deze spannende periode.

Een paar dagen later bestelde ik toch een klein cadeautje voor de babykamer die we toch moesten maken, ik kon het niet laten. Het werd een klein grijs Nijntje knuffeltje en een canvas met zo’n heerlijke cliché tekst.

Uhm, schat mijn moeder heeft wijn & zalm voor je

Wij wonen op dat moment pas 5 maanden in Drenthe en mijn familie komt allemaal uit Gelderland. Het leek mijn ouders leuk om een maand met de caravan in Drenthe te komen staan, ze willen ook onze omgeving leren kennen. Leuk! Prima plan.

En natuurlijk komen wij jullie dan opzoeken op de camping, hartstikke gezellig. We zaten nog maar net voor de caravan toen mijn moeder zei “Ik heb de wijn meegenomen die Linda zo lekker vindt en ik heb gerookte zalm voor in de salade voor haar, fijn he”. Super! Ja…normaal gesproken vind ze dit heerlijk. Even snel overleggen met Linda. “Lin, heb je even”…

Gelukkig waren we al wel voorbereid. Een fotolijstje met daarin Nijntje en de tekst:

‘Je kan me nog niet horen, je kan me nog niet zien. Maar als ik in januari wordt geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien?’

We halen het fotolijstje uit de auto. We wilde het nog niet perse vertellen, Linda is pas zes weken zwanger. Maar ja…ach, waarom niet?

Trots

De reactie van opa en oma was echt top ze zijn zo trots; hun jongste zoon wordt papa. Dan denk je dat je alles hebt gehad. Nou ik dacht het niet. Twee weken later stond er een weekend weg met de vrienden gepland. Geweldig leuk, maar niet bepaald alcoholvrij. En sorry Linda, maar je hebt nou niet echt een reputatie dat je wijn vies vindt. De eerste twee dagen konden we het overleven met; “Ik ben moe”, maar dag drie werd het lastig. De eerste vragen kwamen al snel en we hadden van te voren al besloten dat het geen zin had om te liegen. Aan het eind van de dag hebben we een proost uitgebracht op de nieuwste aanwinst van de vriendenclub. Natuurlijk allemaal enthousiaste reacties.

Nog één horde

Mijn hele familie wist het nu, en mijn schoonzus ook. Nu de schoonfamilie nog. De ouders van Linda moesten we nog vertellen over de komst van hun eerste kleinkind. Tja, wel echt een dingetje. Hoe dichter bij we kwamen, hoe witter en zenuwachtiger Linda werd. In de auto zei ze nog: “ik gooi het lijstje wel naar binnen en we gaan direct weg”. Het zullen de zenuwen wel zijn geweest.

Ze hoefde nog net niet over te geven, maar het zat er ook niet ver vanaf. Uiteindelijk was die reactie echt superleuk. Ook voor hun een fotolijstje met het rijmpje. De reactie was super maar het was wel duidelijk dat het echt nog moest landen (dat duurde ook negen maanden).

Laatste vakantie met z’n tweeën

Aan Linda was niet veel te merken. Niet misselijk en niet onmogelijk in de omgang door hormonen ofzo. Nee gewoon net als normaal vrolijk en lekker ad rem. We besloten het na de zomervakantie echt wereldkundig te maken, dat zou rond de twintigste week zijn, dus tot die tijd wist niemand het (op de familie en zeer goede vrienden na). Ondertussen konden we zelf een beetje aan het idee proberen te wennen en konden we in huis aan de slag.

De babykamer werd geverfd en de meubels moesten opgeknapt worden. Ik kreeg een hele to-do-lijst. Je hoort mij niet zeuren. Het is heel fijn voor een man om op deze manier bezig te zijn, zo zijn we heel nuttig. Maar eerst vakantie. Een lekkere vakantie met z’n tweeën (voor het laatst) naar Italië. Nou dat hebben we geweten. Op de camping stond achter onze tent een tent van een jong stel met een baby van ongeveer negen maanden oud. Op dat moment was er een hittegolf bezig en dat kleine ventje kon niet slapen. En van niet slapen gaan we huilen. Dit was onze eerste keer dat we elkaar aan keken en zeiden; “dat dus nooit”. We hebben wel heel bewust erg genoten van deze vakantie.

Zo trots, zo trots

Naar huis toe gaan na de vakantie was ook niet erg. Twee dagen na terugkomst hadden we namelijk een pret echo gepland, met, als we geluk hadden een geslachtsbepaling. En ja, we hadden geluk! Jongens, ik word papa van een meisje! Wauw! Wauw!

De zondag na de echo zijn we met beide families naar een gezellig restaurant geweest. Koffie, thee en een cupcake met roze vulling. Die blikken die we kregen; vol trots. Wat geweldig. Nu begint het eigenlijk pas echt langzaamaan door te dringen: ik wordt papa van een meisje. Help,… hoe moet dit eigenlijk?

Langzaamaan begin je het buikje van Linda te zien en ik loop er als een trotse pauw naast. Ook zo mooi; iedereen wie je het verteld feliciteert Linda en geeft mij een schouderklop. “Goed gedaan jongen”, haha. Het echte werk gaat nog gebeuren hoor.

Ook de babykamer vordert. Op mijn werk hebben we een hout spuiterij en af en toe een ‘klus zaterdag’ met de mannen. Ik heb kunnen regelen dat de mannen op zo’n ‘klus zaterdag’ me willen helpen met het schuren en spuiten van de meubels van de kinderkamer. Gaaf man, de meubels waren nog mooier dan nieuw. Als dan alles op zijn plek in het kamertje staat en alle muren opnieuw geverfd,.. ja dan is het wel echt officieel hoor. Hier woont straks een gezin. De babykamer heeft ook als 1^e en tot nu toe als enigste kamer plinten. Haha,ja de rest moet nog (ooit).

We zijn nu 25 weken onderweg en ik merk het nu wel aan Linda. Ze is sneller moe en begint dingen wat meer te vergeten. Het is erg leuk om haar hiermee te plagen. Maar in de regel onthoudt ze nog steeds meer dan ik, dus veel zeg ik er maar niet van. Ze is nog steeds bij de hand genoeg namelijk. Damn jongens, wat ben ik trots op mijn meisje. Er groeit een dochter in haar buik en ze flikt het allemaal gewoon wel even. Op haar werk is het echt een buffel. En ook thuis stoomt ze maar door.

Het gebeurt wel steeds vaker dat ik thuis kom en ik vind haar slapend op de bank. Ik kook dan, maar ook de drang naar eten wordt elke dag minder. Dus ja, dan maar alles maken wat ze lekker vindt met een lepel er bij en hup voor d’r neus neerzetten. Je moet goed eten er groeit een baby in je. Zelf eet ik ook netjes mee. En groei ik ook netjes mee met de zwangerschapskilo’s, helaas bij haar zijn ze sneller weer weg.

Controles

Al  in het begin van de zwangerschap had ik beloofd trouw mee te gaan naar de controles bij de verloskundige. De verloskundige zit op 5 minuten rijden bij mijn werk vandaan en het is één van de weinige dingen die ik wel kan doen tijdens de zwangerschap, dus ja hoor. Prima, ik ga mee.

Maar helaas, bij de tweede afspraak ging het al mis. Chaos op kantoor en ik was het gewoon straal vergeten. Linda belt me als ik in de fabriek sta en probeer iets ‘even snel’ (nooit een goed idee) te regelen. Ik neem op met “schat, even snel”. Waarop ze antwoord, “nee hoor, hoeft niet meer snel want de afspraak is al voorbij”. Geloof me ik kon wel door de grond zakken (en het is echt dik beton in de fabriek), hierna ben ik uit het werk direct langs de baby winkel gereden en als goedmakertje een leuke Dikkie Dik gekocht. Ons meisje speelt er nu in de auto mee.

Cursus Samen Bevallen

We hebben als jongen nieuwe ouders besloten om een cursus samen bevallen te doen. Best vreemd om met allemaal mensen die je niet kent de theorie van een bevalling door te nemen en oefeningen. Maar na de tweede cursusavond wordt de ongemakkelijkheid ook al minder, je zit er immers allemaal voor hetzelfde. Verschillende buiken zie je bewegen gedurende de praktijklessen en je ziet de zwangere dames ook terug duwen naar de babies. Alleen bij ons meisje niet. Ach, het is niet zo’n schoppertje en het zal wel goed zijn.

Als we dan van de cursus weg rijden moet ik nog even mijn auto omwisselen bij een collega om daarmee morgen naar Breda te gaan. Niet merkende dat Linda nu toch wel heel stil is. Na een tijdje vraag ik hoe ze de avond vond en ik hoor naast me alleen maar gesnik. Het hoge woord komt er uit. Al twee dagen voelt ze weinig tot niets van de baby. Lijkt me duidelijk, ik bel direct de verloskundige. Het maakt mij niet uit dat het al 22.30 uur is, ze heeft gezegd dat we altijd mogen bellen. We mogen meteen langs de praktijk komen.

Aangekomen bij de praktijk hoorde we hier gelukkig snel een hartslag, Goed nieuws, maar we mogen nog niet naar huis. Voor de zekerheid gaan we door naar het ziekenhuis voor een CTG en een echo. Niet leuk, maar goed dat ze het controleren. Alles is goed met de kleine meid, niets raars te zien. Maar mocht het nog een keer gebeuren dan moeten we weer bellen.

En dat bellen hebben we gedaan, vaak gedaan

Na deze eerste keer heb ik toch echt elke dag aan Linda gevraagd of ze de baby gevoeld had die dag. En elke dag kwam een bevestigend antwoord. Maar na een paar weken (rond week 34) kwam het er al iets minder volmondig uit. En toen ik de eerste ‘nee’ kreeg zijn we direct weer naar de verloskundige gegaan. Linda wilde niet, ze vond dat ze zich aanstelde en dacht dat ze de verloskundige zou storen. Dus dan bel ik wel. We mogen weer langskomen op de praktijk. En daarna worden we weer doorgestuurd naar het ziekenhuis. Het scheelt, we weten nu de weg.

Gelukkig is alles goed.

Een paar weken later. Linda belt me op mijn werk en ze is in tranen. Ze voelt de baby niet meer en is al onderweg naar de verloskundige. Ik laat het werk voor wat het is en ontmoet haar in de praktijk. Gelukkig loos alarm. Maar de onzekerheid zit er flink in.

Als Linda mij dan één week later op het werk belt, donderdagmiddag rond 16.oo uur, is het weer raak. Ze moet huilen en heeft het idee dat het mis is met de baby. Ze heeft de verloskundige al gebeld, maar vraagt deze keer of ik eerst haar kan ophalen. In mijn hoofd  heb ik al voorgenomen om boos te worden in het ziekenhuis, zo kan het toch niet langer. Ik hoorde later van mijn collega’s dat ik het gebouw echt uit ben gerend, ze dachten allemaal dat de bevalling was begonnen, haha.

Onrust en onzekerheid

In het ziekenhuis, na de controle op de praktijk, ging het allemaal een stuk langzamer dan normaal. Ja stom he, maar ondertussen kun je de controle al bijna zelf en je kent het personeel ook allemaal. Normaal ging na de CTG de echo nog even aan en zagen we de kleine meid rondspringen. Met altijd de opmerking “wat een lekkere drukke meid”; we vonden het altijd een vervelende opmerking, maar nu missen we hem. Op de echo is het rustig, we zien niets. Er komt nieuwe arts bij, het is de kinderarts deze keer en later stapt ook de klinisch verloskundige nog de kamer in. Er wordt bloed geprikt bij Linda. Gelukkig zien we na verloop van tijd weer wat beweging en horen we dat alles goed is. Wel moeten we nu elke 24 uur naar het ziekenhuis komen. Voor een controle. En de dag daarna moeten we terugkomen voor uitgebreid onderzoek.

Het uitgebreid onderzoek is op vrijdagochtend. De conclusie is dat ze de bevalling gaan inleiden. Zondag wordt er een ballon geplaatst en maandag is het dan zover. Dan wordt ik papa.

Heerlijk janken bij de Hema

Na dit ziekenhuisbezoek zitten we dan samen doodleuk even bij de Hema koffie te drinken. We dachten dat dit een goed idee was, even afleiding. Maar gedurende de koffie zinkt het besef in. Linda moet erg wennen aan het idee dat het spontane weg is en ik weet niet wat ik moet denken.

Koffie half op en maar naar huis. Uit pure verveling en door behoefte aan afleiding gaan we s ’avonds uit eten bij ons favoriete restaurant. We stond met een uur weer buiten, terwijl we hier normaal minimaal 2 uur zitten. Het was maar een raar idee.

De zaterdag kroop voorbij en gelukkig hadden we op zondag een verjaardag van vrienden. We hadden het niemand verteld dat het ballonnetje zondagavond zou worden geplaatst. En met 37 weken was het wel een gespreksonderwerp. Iedereen probeerde nog te raden wanneer het dan zou beginnen of kwamen met tips om de bevalling op te wekken. Ze moesten eens weten.

Rond 19.00 uur zijn we weer in het ziekenhuis, we mogen deze keer naar één van de bevalkamers. Nu kan ik heel stoer allerlei verhalen vertellen van hoe dat ging, maar dat weet ik allemaal niet. Want als man sta je alleen maar naast je vriendin/vrouw en zie je helemaal niet wat ze doen, ik tenminste niet. Ik hou braaf haar handje vast.

Na een tijdje hoor je het is klaar en dat was het dan. We mogen naar huis en moeten ons om 6.45 uur morgenochtend weer melden. Mafkezen. Maar goed we gaan naar bed en slapen nog wat. Ging mij prima af overigens, ik ruik mijn kus en ik ben weg. Linda had er meer moeite mee en dat is ook niet meer dan logisch.

Daar zijn we dan klaar om te bevallen

Maandagochtend. Vluchtkoffer, check. Maxi Cosi in de auto, check. Telefoon laders mee, check. iPad, check. Leesvoer, check. Volgens mij kunnen we gaan. Vol spanning en zenuwachtig voor het onbekende stappen we in de auto naar het ziekenhuis. Binnen nu en 24 uur hebben we ons meisje bij ons, we maken er maar grapjes over.

 

Tot zover, de bevalling vanuit het oogpunt van papa staat hier. Bedankt lieverd dat je dit wilt delen.

 

Volg mij ook op Instagram en Facebook